Kees en Emile: Cambuur Leeuwarden thuis!

Kees Klok is schrijver, dichter en voormalig leraar, Emile van de Velde werkt in de journalistiek. Ze mijmeren regelmatig op deze plek over het wel en wee van FC Dordrecht, al sinds jaar en dag hun favoriete club. Emile geeft de spreekwoordelijke strakke voorzetten, Kees kopt ze meestal keihard in het net.

 

Ha die Kees!

Voordat ik aan deze voorzet ben begonnen, heb ik me eerst nog maar een tijdje op mijn werk gestort. Even wat minder aan FC Dordt denken…Want dat valt toch niet mee hè, dat FC Dordt van de laatste tijd. Sinds onze opleving in het midden van het seizoen, is het weer huilen met de pet op, zoals de wijzen in het oude China pleegden te zeggen.Vertel me dat het onderdeel van een plan is, Kees. Een groter plan, ontsproten uit het meesterbrein van onze coach. Dat we nu eventjes een tijdje net doen alsof we er niks van kunnen….Om dan straks opeens keihard toe te slaan in nacompetitie! Zo gaat het gebeuren toch Kees? Stel me alsjeblieft gerust.

Ik wilde ook nog een ander onderwerp aansnijden. Het weer. Ja, wederom. Ik heb geen idee hoeveel mensen deze rubriek lezen, maar al is het alleen Frank van de redactie; ik heb altijd geleerd elke lezer te koesteren. En die arme lezers(s) hebben máándenlang ons gezeur over de kou aan moeten horen. Over die bevroren tenen op de Noord-tribune. De wedstrijden die we bij de kachel doorbrachten in plaats van onze jongens op de koude kunstgraspiste aan te moedigen…
Vind jij ook niet dat we na al dat geweeklaag nu even onze andere kant moeten laten horen? Ja toch? Dus. Het is lente! Echt lekker voetbalweer! Zelfs Kees Klok laat vrijdag zijn muts thuis! Komt allen, het wordt heerlijk aan de Krommedijk!

Tot vrijdag(en nu maar hopen dat het niet regent)

Groet, Emile

 

Dag Emile,

Dat het op het ogenblik uitstekend voetbalweer is, daar heb je volkomen gelijk in, maar dat is dan ook het enige dat een beetje meezit, geloof ik. Op het veld is, na het binnenhalen van de stier, de lente nog niet doorgebroken, vrees ik. Nu is er wel een beetje sprake van pech. Blessureleed, een keer beter spelen, maar toch verliezen, een arbiter die met zijn gedachten ergens anders was dan op het veld, dat soort dingen, maar dat verklaart niet alles. Ik weet niet wat er allemaal in die kleedkamer gebeurt en ik heb geen tijd om naar de trainingen te gaan, anders komt mijn volgende boek nooit af, maar we kunnen wel constateren dat het op de een of andere manier niet lukt om van de selectie een stabiel voetballend elftal te maken. De ene keer loopt het keigoed, de andere keer spelen ze alsof er voortdurend een natte scheet dwarszit. Net een verkeerslicht, de ene keer rood, de volgende keer groen en soms oranje.

Ik vrees dat ik je niet blij kan maken met een groots plan, een onbegrepen strategie, die uiteindelijk blijkt uit te monden in een reeks briljante overwinningen. Het is een beetje van kindje kleit iets moois en van kindje trapt het moois weer stuk. Bij het edele schaakspel is er nog weleens sprake van een kwaliteitsoffer dat tot mat in drie zetten leidt en dat is dan echt het gevolg van een weldoordachte strategie, maar bij ons voetbal ligt het meer in de sfeer van een zeker onvermogen, vermoed ik zomaar.

Of de selectie moet denken van ‘ach wat dondert het, we zitten toch al in de nacompetitie.’ Nu geloof ik niet dat de selectie dat denkt, een dergelijke mentale slapte kan ik mij niet voorstellen bij spelers die stuk voor stuk weten dat ze zich voortdurend in de kijker moeten spelen, willen ze hoger opkomen, dus de oorzaak ligt ergens anders. Wie het weet, mag het zeggen. Ik houd voorlopig even mijn mond en hoop maar dat het verkeerslicht vrijdag op groen staat, want een periodetitel halen en dan weer uit het linkerrijtje zakken, dat is toch wel een beetje pijnlijk, niet?

Fijne wedstrijd, veel zingen maar!
Kees