Kees en Emile in quarantaine (week 4)

Kees Klok is schrijver, dichter en voormalig leraar, Emile van de Velde werkt in de journalistiek. Ze mijmeren regelmatig op deze plek over het wel en wee van FC Dordrecht, al sinds jaar en dag hun favoriete club. Emile geeft de spreekwoordelijke strakke voorzetten, Kees kopt ze meestal keihard in het net.

 

Hoi Kees!

Zoals afgesproken (we hebben immers een contract waar we ons aan dienen te houden) maken we ook deze week weer een editie van onze vaste rubriek. Ik wilde het niet al te veel hebben over het al dan niet uitspelen van het seizoen 2019/2020. Van die hele zinloze discussie word ik nogal misselijk. Voorlopig gaan er nog elke dag heel veel mensen dood en niemand kan ons met zekerheid zeggen wanneer er een einde aan die ellende komt.

Dus de gedachte aan een voetbalwedstrijd op de Krommedijk met een gezellig volle Noord-tribune vervult me op dit moment met behoorlijke weerzin. Sterker nog: als er ook maar één geldbeluste voetbalbestuurder met tunnelvisie wéér zo’n risico waagt te nemen als toen op 19 februari met de wedstrijd Atalanta Bergamo-Valencia (inmiddels bekend als de ‘coronoabom’ van Noord-Italië), dan Kees, zweer ik dat ik nooit meer in een stadion zal komen. Dat er toen tienduizenden mensen bij elkaar op de tribune zaten, is achteraf gezien echt een grof schandaal geweest.

Er zijn natuurlijk nog veel meer dingen dan alleen voetbal die nu niet meer kunnen. Zo ongeveer alles wat we leuk vinden. We praten wat tegen onze muren of drinken, zoals jij dat noemt, een borrel met ons alter ego. Veel verder komen we niet. Oh ja, van mijn werkgever kreeg iedereen een doos(je) opgestuurd met spelletjes voor het hele gezin. Tot onbegrip van de singles in het bedrijf. Al heb ik afgelopen week wel lekker 43 potjes schaak van mezelf gewonnen…

Het enige wat ik heb kunnen bedenken, en ik vind het behoorlijk geniaal van mezelf, is dromen. Ik heb een hele krant vol dromen gemaakt, dromen van het leven zoals we dat eigenlijk zouden willen leven (voor Dordtenaren te lezen op dehavenloods.nl, dat is gewoon gratis, en je hebt meteen weer iets te doen).

Voor die ‘dromenkrant’ heb ik een droompsycholoog geïnterviewd en weet je wat ik nu kan, Kees? Mijn eigen dromen bepalen! Nou, en dat is me toch handig joh! Sinds ik zelf kan kiezen wat ik droom, word ik iedere ochtend dronken wakker op het Statenplein. Meestal loop ik dan achter jou in een polonaise, hebben we weer een bronzen stier of schaal of een beker gewonnen…

Ik zag trouwens dat er deze week elke dag een Europa Cup-finale met een Nederlandse club uit het verleden op tv is. Maar FC Dordrecht stond er niet tussen. We hebben toch een keer die beker met die grote oren gewonnen? Toen Puttertje drie keer scoorde in de finale tegen PAOK. Of heb ik dat ook gedroomd?

Hou je taai en doe de groeten van me aan je muren en je tuin.

Emile

 

Dag Emile,

Ja, we gaan onverdroten door. Wij dienen ons contract wel uit. Wat er met de voetbalcompetitie moet gebeuren, tja, ik heb zoiets van ‘we zien het wel’. Als de club er maar geen onrepareerbare schade, dus een doodsteek, door oploopt, want ondanks alle mooie woorden van Rutte dat de overheid ‘ons’ niet in de steek laat, moet ik het allemaal eerst nog zien. Van de gemeente hoeven we het niet te hebben, vrees ik, want zodra de raad van de coronacrisis is bekomen gaat de meerderheid gewoon weer op zijn principekrukje van ‘geen steun aan een bvo’ zitten, terwijl ze niet eens doorhebben dat een garantstelling iets anders is dan financiële steun. Enfin, laat ik me niet boos maken, maar aan mensen die er zo weinig van snappen wil ik straks mijn stem niet verspillen, dan weet je het vast.

Ik begrijp je boosheid op de Italiaanse voetbalbazen, maar vergeet niet dat we toen nog een beetje lacherig deden over dat virus. Typisch weer iets voor China met zijn gore markten met levende dieren, maar lekker ver van ons bed. Er was toen minder bekend over juffrouw Corona dan nu en wat we nu weten is ook niet geweldig veel. Sommige mensen weten niet eens dat ze het gehad hebben, sommigen zijn een beetje verkouden en anderen gaan er aan dood. Hoe verhoudt zich dat tot andere ziekten? Er wordt veel over rondgetetterd en gekletsmeierd, maar als meneer van Dissel het niet precies weet, laat ik dan vooral mijn mond maar houden, al stik ik van de vragen. Zoals: als we de laatste tien jaar onze gezondheidszorg niet zo schromelijk hadden verwaarloosd, zouden de intensive cares het dan wel makkelijker hebben aangekund? Hoe dan ook, we zouden het over voetbal hebben. Ik mis de vrijdagavonden op noord, vooral nu het mooi weer begint te worden. Die koude winteravonden kunnen me eigenlijk gestolen worden, maar nu met ons allen zingen op de tribune, in het zonnetje en met een winnend Dordt op de grasmat, dat is mijn droom, Emile.

Zaterdagmiddag speelde de beiaardier van de Grote Kerk ons clublied. “Een Dordtenaar zal altijd blijven zingen.’ Ik vond dat een van de mooiste ogenblikken van de afgelopen week. Een opkikker die ik echt even nodig had. Dat het Dordtse carillon dan ook nog eens het grootste van Nederland is en met de grootste klok van het land, vind ik een mooie bijkomstigheid. FC Dordrecht is niet toevallig de leukste club van het land, denk ik.

Sterkte maar weer, Emile, late we hopen dat deze bizarre, idiote toestand snel voorbij is.