Kees en Emile en de Amsterdamse virusvariantie!

Kees Klok is schrijver, dichter en voormalig leraar, Emile van de Velde werkt in de journalistiek. Ze mijmeren regelmatig op deze plek over het wel en wee van FC Dordrecht, al sinds jaar en dag hun favoriete club. Emile geeft de spreekwoordelijke strakke voorzetten, Kees kopt ze meestal keihard in het net.

Hoi Kees

Wat een prachtig begin van de lente hè! We hebben gewonnen! Plotseling werden we op een suffe maandagavond opgeschrikt door een Dordts kwartiertje waar onze vertrouwde rode lantaarn zich zo’n ongelooflijk hoedje van schrok dat ie er een fopneus bij opzette en carnaval in Den Bosch is gaan vieren. Wat een weelde!

Met deze tweede overwinning van het seizoen op de kleine godenzoontjes lijken we in ieder geval het Amsterdamse virusvariantje de nekslag te hebben gegeven. Als we nu ook nog even met z’n allen het hoofd koel houden en slim blijven, kunnen we hopelijk ook alle andere mutaties in onze competitie eronder krijgen. En dan staan we straks in mei gewoon weer gezellig in de kantine met z’n allen. Ja, ik hou het even bij de kantine, het Statenplein heb ik voorlopig uit mijn hoofd gezet. Al dat overdreven optimisme in deze rubriek kent z’n grenzen.

Vrijdag kunnen we weer een volgende grote slag slaan. Onze vrienden uit Breda komen de Moerdijkbrug weer eens over getuft. Ook van NAC hebben we eerder dit seizoen al eens in de slotfase gewonnen. Dat was die keer dat ik een week lang met mijn mond open heb gezeten, weet je nog? Hoogste tijd dat nog eens een weekje te doen! (binnen mijn eigen huishouden uiteraard, en anders met kapje voor de open mond)

Er zijn clubs die dvd’s op de markt brengen als ze twee keer in een jaar van Ajax winnen, dat heeft FC Dordt deze week niet gedaan. Het karwei is immers nog niet geklaard. Maar als we nou óók nog in één en dezelfde jaargang twee keer van NAC weten te winnen… Dan verwacht ik een feestelijke avond in The Movies hoor Kees!

Plus jaarlijkse filmvertoning in onze kantine. Die goeie ouwe kantine, wat mis ik ‘m…

Tot snel!

Emile

Dag Emile,

Jawel, de maandag bracht niet alleen dooi, maar ook een mooie verrassing. Eindelijk weer eens positief nieuws (beter positief nieuws dan positief getest, zeg ik altijd maar). Eerst de gelijkmaker uit die terechte strafschop (wat ging hij er lekker keihard in, dwars door het midden, Emile, vind je niet, net zoals die loeiers van mij) en daarna dat doelpunt van Muringen. ‘De Bannis is gebroken’, mailde een in Amsterdam wonende Feyenoordsupporter van Dordtse afkomst me. Hij heeft beloofd dat hij, als hij ooit remigreert naar Dordrecht, terstond ook lid van de fanclub van FC Dordrecht wordt.

Ja, met de Amsterdamse variant hebben we deskundig afgerekend, nu de Bredase variant nog. Je weet, Emile, dat ik niet nodeloos optimistisch ben, maar vrijdag zit ik, bij gebrek aan het echte alternatief, weer eens met mijn ratel, FC Dordrecht-pet, idem sjaal en dito mondmasker voor de buis. Ik zie mezelf al een driepunterpolonaise door de kamer doen. Ik weet alleen nog niet hoe ik anderhalve meter afstand van mezelf moet houden, maar daar bel ik het RIVM nog wel voor.

Met zijn allen in het supportershome de derde helft vieren. Het lijkt een verre herinnering uit dromenland. Ik mis het evenzeer als jij, Emile, maar wanhoop niet. Ooit, al duurt het waarschijnlijk een paar decennia langer dan we hadden gehoopt, krijgen we dat anti-coronaspuitje en gaan we weer helemaal los. Wie weet staan we dan al dik drie seizoenen in de Eredivisie. Laten we er maar voor gaan, moedig op naar de zestien meter!

Ik wens je een vrijdagavond vol geratel en gejuich, zodat ze het in The Movies alvast kunnen horen!