Kees en Emile gooien het slot op het seizoen!
Kees Klok is schrijver, dichter en voormalig leraar, Emile van de Velde werkt in de journalistiek. Ze mijmeren regelmatig op deze plek over het wel en wee van FC Dordrecht, al sinds jaar en dag hun favoriete club. Emile geeft de spreekwoordelijke strakke voorzetten, Kees kopt ze meestal keihard in het net.
Hoi Kees!
Komt het door de gigantische drukte op m’n werk of raakt onze club een beetje in de vergetelheid van mijn achterhoofd? Ik hoop het eerste. Maar feit is dat ik je eigenlijk al twee dagen eerder deze voorzet zou sturen, maar er gewoon helemaal niet aan toegekomen ben.
Wie in ieder geval niet in de vergetelheid zijn geraakt aan de Krommedijk zijn onze collega-supporters. Mensen als Jan, Elisa en opa Chris stonden afgelopen week in tranen toen er ineens een speciale verrassing van de club bij ze langs kwam. Prachtig gebaar. Schitterend dat FC Dordrecht het legioen trouw blijft, andersom is dat sowieso geen probleem natuurlijk. Sta jij ook de hele tijd uit het raam te kijken of er al een scherm met Harry van den Ham de straat in komt rijden. Dat ie dan roept: ‘Kees! Kees! Leef je nog nog? We missen je!’
Ik was vandaag trouwens nog even bij Elisa in de boekwinkel. Uiteraard had ze het maar over twee dingen: FC Dordt en dat ze niet zo voordelig op het filmpje stond. Toch vreemd, wij weten niet beter, alsof wij haar altijd zo op d’r voordeligst zien schreeuwen op de tribune. Vroeger bedoel ik dan, toen er nog voetbal was.
Ze vroeg zich wel af hoe lang wij nog doorgaan met deze rubriek. Het oorspronkelijk geplande seizoen loopt deze week immers af. Daarna zouden de play offs beginnen. ‘Nou’, zei ik, ‘die play offs zouden we sowieso gehaald hebben, dus we gaan gewoon door. En wat mij betreft stoppen we nooit. Maar ik weet natuurlijk niet wat meester Klok ervan denkt…’
Hou je taai Kees, ooit zal de Krommedijk weer lonken. En in de tussentijd gewoon op tijd een glas en een plas, hoef je je niet te vervelen.
Emile
Ha Emile,
Een mooi gebaar van de club, begrijp ik. Bravo! We hebben elkaar in deze bizarre tijd hard nodig. Normaal gesproken zouden we nu bezig zijn aan de play offs, daar twijfel ik geen moment over, maar nu? Lege tribunes, een verdwaald konijn dat over het veld rent en in mijn kop de angstige vraag: is er na de zomer nog wel voetbal op de Krommedijk? Het financiële beleid van de club, begrijp ik uit de berichten, heeft als resultaat dat er niet direct hoge nood is, een verstandig beleid dus, maar deze toestand kan niet eindeloos duren.
De angst voor het virus zorgt voor onvoorstelbare schade in de maatschappij, die de sport, de horeca, de musea, theaters, scholen en noem maar op treft. Ik ben geen pessimistisch mens, ik zie in iedere blessuretijd wel een kans op een winnend doelpunt, maar nu maak ik mij toch heel grote zorgen, Emile. Of de anti-coronamaatregelen het allemaal rechtvaardigen of niet, is een vraag die we pas later kunnen beantwoorden, maar als ik de kranten mag geloven, en als journalist zul je daar wel ‘ja’ op antwoorden (behalve die ene krant dan die alles overdrijft, verdraait en net even anders voorstelt dan het is, ik zeg lekker niet welke ik bedoel), dan dreigt driekwart van de cafés, van de musea, van de theaters en van de sportclubs op de fles te gaan. Tel uit je winst.
FC Dordrecht heeft in zijn bewogen geschiedenis heel vaak met de rug tegen de muur gestaan, Emile, maar is er altijd weer bovenop gekomen. Ik ben bang voor de komende maanden, maar uit dat feit put ik toch ook weer hoop. Als historicus weet ik het een en ander van het verleden, maar de toekomst voorspellen kan ik niet. Wel uit dat verleden hoop putten dus. Dat ga ik in de komende weken maar doen en ondertussen duim ik ongelofelijk hard dat we straks gewoon weer op de noordtribune te staan juichen.
Ondanks alles een goede zomer, Emile!
Wij willen Kees en Emile een hele fijne zomer toewensen, ondanks alle maatregelen die het normale zomerstopleven nodig in de war schoppen. Weer een heel seizoen hebben de twee heren om de week de moeite genomen om voor ons al deze leuke columns te schrijven. Soms wat gemopper, maar vooral veel gelach en altijd een bron voor hoop. Dat laatste zullen we allemaal zo nu en dan nodig hebben de komende tijd. Bedankt Emile, bedankt Kees, tot na de zomerstop!